Sterylizacja a zdrowie czworonogów

ZALETY STERYLIZACJI

  1. Sterylizacja młodej suki zapobiega większości nowotworów sutka.
    Sterylizacja suki przed jej pierwszą cieczką zmniejsza ryzyko wystąpienia nowotworu sutka 200 razy w porównaniu do niesterylizowanych suk. Sterylizacja wykonana pomiędzy pierwszą a drugą cieczką zmniejsza to ryzyko 13 razy (Schneinder 1969, Schneinder 1970). Rak sutka jest najczęstszym rodzajem pojedynczego raka (single type of cancer), występującego u niesterylizowanych suk (Bastianello 1983, Kusch 1985).
  2. Sterylizacja zapobiega chorobom macicy, takim jak ropomacicze i nowotwory.
    Ropomacicze jest poważną infekcją, która zazwyczaj jest zwykle kosztowna w leczeniu oraz nierzadko kończy się śmiercią zwierzęcia. Jest to częsta choroba niesterylizowanych suk, pojawiająca się najczęściej po cieczce. Nowotwór macicy zdarza się u psów względnie rzadko, jednak jest równie kosztowny w leczeniu i niebezpieczny dla zdrowia zwierzęcia, co ropomacicze. Podczas sterylizacji macica jest usuwana, dzięki czemu likwidujemy szanse wystąpienia tych chorób, a także mięsaka Sticker’a, torbieli jajników, zapalenia sutka, nowotworu jajników, skrętu macicy i wypadnięcia pochwy.
  3. Wysterylizowane/wykastrowane zwierzęta nigdy nie spłodzą niechcianych potomków.
    Miliony zdrowych psów są każdego roku zabijane w schroniskach na całym świecie. W 1991 roku około jedną trzecią wszystkich przypadków śmiertelnych wśród psów i kotów w USA stanowiły zdrowe zwierzęta uśpione w schroniskach (Koltveit 1991, Olson 1991). Miliony zdrowych psów są zabijane co roku tylko dlatego, że nie ma dla nich wystarczającej ilości domów. 11 – 19 milionów psów i kotów rocznie ginie w schroniskach w USA (National Council 1994).
    Zdajmy sobie z tego sprawę. Wokół nas jest o wiele za dużo niechcianych psów. Wysterylizowane/ wykastrowane osobniki nigdy nie przyczynią się do pogorszenia tego problemu. Wielu ludzi uważa się za odpowiedzialnych właścicieli, którzy nie dopuszczą nigdy do przypadkowego rozmnożenia swoich psów. Jednak schroniska są pełne szczeniaków. Wypadki zdarzają się często. Suki w cieczce podkopują ogrodzenia, przeskakują ponad nimi, wydrapują pazurami wyjścia, a nawet potrafią kopulować przez ogrodzenie, jeśli nie mają innego wyjścia. Samce posuwają się do takich samych skrajności, by dostać się do suki w cieczce.
  4. Niesterylizowane suki mają dwa razy w roku cieczkę, która trwa od dwóch do trzech tygodni.
    Gdy suka ma cieczkę, trudno z nią spacerować, nawet na smyczy. Niekastrowane samce zostaną przywabione jej zapachem i mogą nawet próbować ją pokryć w czasie waszego spaceru. Niebezpiecznie jest nawet zostawić wówczas sukę na ogrodzonym terenie, gdyż zarówno suki jak i psy potrafią podkopać się pod płotem, przeskoczyć go, a nawet kopulować przez nie.
    Gdy suka ma cieczkę zostawia plamy krwi w całym domu, jeśli nie zabezpieczymy jej specjalnymi majtkami. W tym czasie może ona być niespokojna oraz sfrustrowana. W czasie cieczki należy sukę odseparować od niewykastrowanych psów, z którymi zwykła się bawić, nie może ona również uczestniczyć w zajęciach ze szkolenia, w zawodach lub konkursach.
  5. Kastracja zapobiega większości schorzeń gruczołu krokowego u samców.
    Prostata, u starszych, niekastrowanych psów często ulega powiększeniu lub infekcjom. Choroby takie jak powiększenie gruczołu krokowego, ostre lub przewlekłe zapalenie prostaty, nowotwory gruczołów okołoodbytowych oraz ropnie gruczołu krokowego są częste. Większość tych schorzeń nie występuje u psów kastrowanych (Cowan 1991, Krawiec 1992, 1994).
  6. Kastracja zmniejsza agresję psów.
    Problem agresji jest bardzo powszechny wśród niekastrowanych psów. Składa się nań agresja dominacyjna (Line 1986, Crowell-Dawis 1991), agresja na tle lękowym (Galac 1997), agresja w stosunku do innych samców (Hopkins 1976) i inne jej rodzaje (Neilson 1997). Kastracja to znaczący element leczenia i zapobiegania agresji. Średnio 50% – 75% psów, które zostały wykastrowane z powodu takich problemów wykazuje poprawę zachowania, a nawet całkowity zanik agresji. Rzecz jasna, że szkolenie jest tutaj również wielką pomocą. (Askwe 1992, Beaver 1983, Blackshaw 1991, Crowell-Davis 1991, Fry 1987, Knol 1989, Line 1986, Neilson 1997)
  7. Kastracja samców zmniejsza włóczęgostwo, znaczenie moczem mebli oraz zachowania pseudokopulacyjne.
    Większości zalet kastracji, jako pomocy w radzeniu sobie z problemami behawioralnymi, znanych jest od lat. Mowa tu o zmniejszeniu agresji, włóczęgostwa, zachowań pseudokopulacyjnych oraz niszczenia przedmiotów (Combemale 1929, Hatr 1976, Heidenberger 1990, Hopkins 1976, Maarschalkerweerd, Neilson 1997, etc).
  8. Kastracja całkowicie zapobiega nowotworowi jąder u psów.
    Nowotwór jąder jest najczęstszym rodzajem nowotworu u psów w okresie reprodukcyjnym, oraz najczęstszym rodzajem nowotworu u wszystkich niekastrowanych samców (Bastianello 1983, Kusch 1985). Kastracja, usuwając jądra, likwiduje ryzyko wystąpienia tej choroby.
  9. Kastracja/sterylizacja może zapobiec lub pomóc w leczeniu innych schorzeń, zarówno zakaźnych jak i niezakaźnych.
    Niektóre niekastrowane samce cierpią na zespół feminizacyjny związany z zaburzeniami wydzielania hormonów płciowych w przypadku nowotworów jąder. To schorzenie nie występuje u psów kastrowanych w młodym wieku (Dorn 1985). Starsze, niekastrowane psy mają również skłonność do przepukliny krocza, której również zapobiega kastracja (Dorn 1985). Istnieje również kilka innych chorób związanych z hormonami płciowymi, którym zapobiega kastracja/sterylizacja (Heider 1990).
    Niektóre rasy psów mają skłonności do problemów skórnych, którym zapobiega się lub leczy poprzez sterylizację (Albanese 1997, Kunz).
  10. Sterylizacja/kastracja przedłuża życie zwierzęcia.
    Sterylizowane/kastrowane psy zwykle żyją dłużej o około 2 lata w porównaniu z niekastrowanymi osobnikami (Bronson 1981, Kraft 1996).

WADY STERYLIZACJI

  1. Zwierzęta sterylizowane/kastrowane mają skłonność do otyłości.
    To prawda, że psy po kastracji i suki po sterylizacji mają większą skłonność do odkładania tkanki tłuszczowej (Fettman 1997, Root 1995). Brak hormonów płciowych może wpłynąć na obniżenie metabolizmu (Flynn 1996), jednak niektóre badania jednak nie stwierdzają różnic w wadze zwierząt sterylizowanych (Salmeri 1991a).
    Z drugiej strony, psy są zazwyczaj sterylizowane zaraz po osiągnięciu dojrzałości. W tym czasie w ich organizm zaczyna zwalniać i nawet zwierzęta niesterylizowane mogą zacząć przybierać na wadze. Jeśli zauważysz pierwsze objawy otyłości, po prostu zmniejsz mu dzienną dawkę pokarmu oraz zapewnij dużo ruchu.
  2. Sterylizowane/kastrowane psy mogą być wyższe niż osobniki niekastrowane/ niesterylizowane.
    To prawda, że psy, które były wysterylizowane przed osiągnięciem całkowitej dojrzałości mogą być trochę wyższe niż osobniki niesterylizowane/niekastrowane. Hormony płciowe, w okresie dojrzewania, blokują wzrost kości, więc u psów wysterylizowanych kości rosną trochę dłużej. Różnica we wzroście tych zwierząt jest bardzo niewielka i ma niewielkie znaczenie, zważywszy, że psy kastrowane/sterylizowane nie są psami wystawowymi. Badania nie wykazują żadnych różnic we wzroście w przypadku wykonania zabiegu sterylizacji w wieku 6 – 10 tygodni oraz po 7 miesiącu (Crenshaw 1995, Lieberman 1987).
  3. Sterylizowane psy mają problem z trzymaniem moczu.
    U niektórych wysterylizowanych psów może wystąpić problem z kontrolowanym wydalania moczu. Dotyczy to zwłaszcza suk, ale zdarza się również u samców (Aaron 1996, Arnold 1997a). Wynika to najprawdopodobniej z tego, że brak hormonów płciowych osłabia miesień zwieracz pęcherza moczowego (Gregory 1994). Jedne badania wskazują, że problem niekontrolowanego oddawania moczu występuje u 20% wszystkich sterylizowanych i kastrowanych psów (Arnold 1997a), inni weterynarze twierdzą, że ten odsetek jest znacznie niższy (Thrusfield 1993).
    Na szczęście, problem najczęściej sprowadza się do kilku kropel tu i ówdzie, i leczenie zwykle jest proste i niedrogie, na przykład używając fenylpropanolaminy (Arnold 1997b, Heughebaert 1988). Czasami niezbędne może być podawanie estrogenu. Problem nietrzymania moczu może trwać przez całe życie psa, często jednak zanika po kilku miesiącach lub latach (Heughebaert 1988, Arnold 1989). Warto także pamiętać, że u starszych psów często pojawia się problem niekontrolowanego oddawania moczu, nawet, jeśli nie są one wysterylizowane.
  4. Sterylizowane psy mają problem z niedoczynnością tarczycy.
    Niektóre psy, zwłaszcza suki, mogą mieć problem z obniżeniem funkcji tarczycy po sterylizacji (Panciera 1994). Na szczęście problemy z tarczycą można bez problemu leczyć. Niedoczynność tarczycy zdarza się również u psów niesterylizowanych.
  5. Suki agresywne, po sterylizacji mogą stać się jeszcze bardziej agresywne.
    To jest poważny argument przeciwko sterylizacji, dla właścicieli agresywnych suk (O’Farrell 1990). Jeśli jesteś właścicielem agresywnej suki, spróbuj uniknąć sterylizacji. Jeśli twoja niesterylizowana suka nie jest agresywna, sterylizacja na pewno nie wzmoże w niej agresji.
  6. Sterylizacja to operacja chirurgiczna.
    Z każdym zabiegiem chirurgicznym łączy się ryzyko, które wynika zarówno z istoty zabiegu jak i z niebezpieczeństwa związanego z narkozą. Wskaźnik powikłań w przypadku sterylizacji i kastracji jest jednak bardzo niski i poważne komplikacje zdarzają się bardzo rzadko, zwłaszcza w przypadku zastosowania najnowszych technologii medycznych. Znaczące powikłania zdarzają się w około 1 – 4% sterylizacji (Pollari 1995, 1996). Sterylizacja i kastracja są bezpieczniejsze dla zwierzęcia, jeśli przeprowadzone są w młodym wieku (Fagella 1994).
  7. Sterylizacja jest droga.
    W Polsce sterylizacja i kastracja kosztują od 100 do 400 złotych, w zależności od płci i wzrostu psa oraz od miejsca zamieszkania. Raz w roku Stowarzyszenie Obrońców Zwierząt ARKA przeprowadza ogólnopolską akcję sterylizacji, podczas której wybrane kliniki znacznie obniżają koszt tego zabiegu. W większych miastach działają też fundacje, które pomagają osobom, których nie stać na sterylizację swojego psa. Czasem część kosztów pokrywa gmina. W niektórych miastach sterylizowane/kastrowane psy są zwolnione od podatku. Więcej informacji na ten temat można uzyskać w lokalnym oddziale Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami.
  8. Zewnętrzne narządy płciowe psa, który został wysterylizowany przed osiągnięciem dojrzałości, może być mniejszy.
    Członek samca oraz pochwa suki mogą być trochę mniejsze u osobników wysterylizowanych przed osiągnięciem dojrzałości (Salmeri 1991a, 1991b). Ma to zwykłe bardzo małe znaczenie, jednak u ras, które mają skłonność do odkładania kamieni moczowych, na przykład u samców dalmatyńczyków, może być to przyczyną problemów. Bardzo rzadko zdarza się, że u suk wysterylizowanych w młodym wieku, pojawia się podrażnienie skóry w okolicach pochwy (Jagoe 1988).

MITY NA TEMAT STERYLIZACJI

  1. Suka powinna mieć przynajmniej raz w życiu szczeniaki, lub przynajmniej jedną cieczkę, zanim zostanie wysterylizowana.
    Ryzyko wystąpienia raka sutka u suki znacznie obniża się, jeśli sterylizacja przeprowadzona została przed pierwszą cieczką. Sterylizacja wyklucza ryzyko licznych powikłań związanych z ciążą, porodem i okresem karmienia. Szczenięta sterylizowane w bardzo młodym wieku (już od 7 tygodnia życia) znoszą operację sterylizacji dużo lepiej (Faggella 1994, Howe 1997).
    Zanim dopuścisz do tego, by twoja suka miała „przynajmniej jeden miot”, popracuj jako ochotnik przez jakiś czas w lokalnym schronisku dla bezdomnych zwierząt. Zobaczysz tam mnóstwo szczeniąt i dorosłych psów, które co dzień są zabijane. Rozmnażając swojego psa zwiększasz liczbę niepotrzebnych śmierci oraz ilość psów obciążonych takimi chorobami genetycznymi jak dysplazja stawu biodrowego, zaburzenie krzepliwości krwi, postępujący zanik siatkówki i wiele innych, których można uniknąć w przypadku profesjonalnego planowania hodowli.
  2. U kastrowanych psów częściej występuje nowotwór prostaty.
    To nie jest prawdą. Nie ma statystycznie znaczącej różnicy w występowaniu raka gruczołu krokowego u psów kastrowanych i niekastrowanych (Obradovich 1987). Różnica występuje jedynie w szybkości rozprzestrzeniania się nowotworu do płuc u kastrowanych psów (Bell 1991). Natomiast kastracja wyklucza występowanie wszystkich innych schorzeń prostaty (Krawiec 1994).
  3. Psy są nieszczęśliwe po kastracji/sterylizacji.
    Psy nie są ludźmi. Nie planują posiadania potomstwa, wychowywania go i troszczenia się o nie przez 18 lat, nie marzą też o tym, by pewnego dnia zostać dziadkami. Samce nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że szczeniaki, do których narodzenia przyczyniły się, są ich własnym potomstwem. Instynktem rozmnażania psów kierują hormony. Gdy wyeliminujemy hormony płciowe, znika potrzeba rozmnażania się i pies nie odczuwa różnicy.
  4. Suka stanie się agresywna po sterylizacji.
    Rzadko jest to prawdą. Suka, która jest agresywna przed sterylizacją, może stać się bardziej agresywna po zabiegu. Jednak znakomita większość suk, które nie są agresywne, nie zmienia swego charakteru z powodu sterylizacji.
  5. Psy, które są sterylizowane/kastrowane w młodym wieku, są niezrównoważone i mają więcej problemów behawioralnych.
    Nie ma żadnych konkretnych dowodów na poparcie tej tezy. Psy, które są sterylizowane/kastrowane w okresie szczenięcym, czasem są bardziej aktywne, niż osobniki niesterylizowane/niekastrowane, jednak badania wskazują, że nie ma znaczących różnic w zachowaniu pomiędzy psami kastrowanymi w wieku 7 tygodni, a kastrowanymi w wieku 7 miesięcy (Salmeri 1991a). Poza tym, od lat wiadomo, że kastracja psa pomaga rozwiązać wiele problemów z zachowaniem.
    Należy pod uwagę wziąć jeszcze następującą sprawę: psy pracujące (na przykład przewodnicy niewidomych) prawie zawsze są kastrowane. Podobnie psy, które są szkolone w posłuszeństwie. Oczywistym jest, że odpowiedzialna funkcja wymaga od psa wiele dojrzałości oraz opanowanego charakteru. Kastracja w rzeczywistości zwiększa stabilność temperamentu psa, poprzez wykluczenie rozproszeń wynikających z instynktu seksualnego.
  6. Problemom behawioralnym psów można zapobiec dzięki dobremu szkoleniu i socjalizacji, więc sterylizacja jest zbędna.
    Dobre szkolenie i socjalizacja są rzeczywiście bardzo niezbędne dla zdrowia psa. Jednak, nawet najlepiej wyszkolone psy mogą wykazywać problemy behawioralne. Pamiętaj, że hormony płciowe działają na organizm na podstawowym poziomie, więc często są silniejsze, niż najlepsze szkolenie. Jak wykazują badania, działanie hormonów płciowych, zwłaszcza testosteronu, sprawia, że niewykastrowane psy znajdują się w grupie największego ryzyka jeśli chodzi o wystąpienie agresji (Beaver 1983, Blackshaw 1991, Galac 1997, Line 1986, etc).
  7. Jeśli wykastruję swojego psa, nie będzie on mnie już bronił.
    W rzeczywistości kastrowane psy mogą być lepszymi obrońcami niż niekastrowane, ponieważ nie podlegają one działaniu popędu płciowego. Zamiast włóczyć się za sukami w cieczce lub wdawać się w walki z innymi samcami, psy kastrowane poświęcają całą swoją uwagę właścicielowi. Faktem jest, że niedawne badania wykazały, że kastracja nie odbija się w żaden sposób na agresji względem nieznanych ludzi (Neilson 1997).
  8. U wilków, tylko para dominująca rozmnaża się, więc niekastrowany pies nie będzie frustrował się z powodu braku partnerki.
    Co robią młode wilki? Albo opuszczają stado, by założyć swoje własne, walczą z osobnikami z wyższych szczebli hierarchii, lub pomagają swoim rodzicom wychować ich potomstwo. Czy zależy nam na tym, aby nasze psy walczyły z nami o hierarchię? Czy chcemy mieć w domu więcej szczeniąt po to, by nasze niewykastrowane psy mogły pomóc je wychowywać? Nie. Chcemy, by nasze psy cieszyły się z tego, że są z nami.

Pamiętać trzeba również o tym, że psy to nie są wilki. Psy zachowują się często znacząco różnie niż wilki, więc nie możemy ich tak prosto porównywać.

  1. Mój pies będzie miał na pewno wspaniałe potomstwo/chcę mieć drugiego, takiego samego psa, dlatego chcę go rozmnożyć.
    Średnio 25-30% psów w schroniskach jest rasowych (w Polsce odsetek ten jest dużo mniejszy). Nawet, jeśli twój pies ma rodowód, nie oznacza to jeszcze, że powinien on być rozmnażany. Zanim jakikolwiek pies zostanie dopuszczony do hodowli, właściciel powinien udowodnić jego wartość rozrodczą poprzez wielokrotne wystawianie z dobrymi wynikami oraz testy zdrowotne. Każdy miot powinien udoskonalać rasę.

Poza tym, każdy pies jest inny. Nie ma żadnej gwarancji, że szczenięta będą przypominać swoich rodziców charakterem lub wyglądem, zwłaszcza, jeśli rodzice są psami wielorasowymi.

  1. Hodowla psów to świetny sposób na zarabianie pieniędzy.
    Na hodowli zarabiają jedynie osoby, które nie dbają o zdrowie psów oraz jakość miotów. Odpowiedzialna hodowla wymaga zarówno wielu badań medycznych i stałej opieki weterynaryjnej, jak i uważnego doboru pod kątem charakterów rodziców. Zastanowić się należy, czy dany miot rzeczywiście wpłynie na rozwój rasy, czy też tylko zasili liczbę psów w schronisku.

Przed rozmnożeniem należy zapłacić za wielorakie badania weterynaryjne, w tym za różne prześwietlenia, badania krwi, testy na takie infekcje jak bruceloza, testy na choroby genetyczne, takie jak na przykład zaburzenie krzepliwości krwi, EKG, USG, pozwalające na wykluczenie wad serca, badania pozwalające wykluczyć wady dna oka, oraz wiele dodatkowych badań, w zależności od rasy psa. Koszty rozmnażania zawierają testy ciążowe, USG pozwalające na śledzenie rozwoju płodów, być może operację cesarskiego cięcia u suki, która nie może urodzić samodzielnie, szczepienia ochronne, odrobaczanie oraz całodobowy nadzór weterynarza w przypadku jakiejś choroby u szczeniąt. Do tego należy dołożyć opłaty za otrzymanie przydomka, koszty wystawiania psa, oraz dużą ilość czasu, którą poświęcić należy na krycie, opiekę nad suką w ciąży, poród, karmienie szczeniąt, sprzątanie kojca, wizyty u weterynarza oraz szukanie domów dla szczeniąt.

  1. Moje dzieci powinny zobaczyć cud narodzin.
    Po pierwsze, psy najczęściej rodzą się w nocy, gdy dzieci śpią, a suki na poród wybierają ciche i odizolowane miejsce. Jeśli zbyt duża ilość osób będzie przeszkadzać rodzącej suce, może ona zestresować się i odrzucić szczeniaki, a nawet zabić je. Poza tym, co dzień wiele szczeniąt ginie w schroniskach.

Po drugie, jeśli chcesz nauczyć swoje dzieci odpowiedzialności poprzez opiekę nad szczeniakami, wiele maluchów czeka na adopcje w każdym schronisku. Jeśli chcesz zobaczyć cud narodzin, powinieneś przedtem zapoznać się z cudem śmierci, w trakcie kilku tygodni ochotniczej pracy w schronisku.

  1. Na pewno uda się nam znaleźć dobre domy dla szczeniąt.
    Na każdego szczeniaka, któremu znajdziecie dom, przypada jeden szczeniak, który może zostać uśpiony w schronisku, gdyż nie został adoptowany. Po prostu nie ma wystarczającej ilości domów dla wszystkich szczeniąt. Nawet, jeśli zapomnimy o szczeniakach ze schroniska – czy jesteś pewien, że uda ci się znaleźć naprawdę dobre domy? Czy będziesz miał kontakt z nowymi właścicielami przez całe życie psa? Czy będziesz mógł zabrać szczeniaki z powrotem, jeśli nie będą one odpowiadać nowym nabywcom? Jeśli doprowadziłeś do urodzenia się szczeniąt, jesteś za nie odpowiedzialny przez całe ich życie.
  2. Powinniśmy pozwolić psom „iść za głosem natury”.
    Nie ma nic „naturalnego” w życiu dzisiejszych psów domowych. Powstały one w wyniku wielowiekowej selekcji prowadzonej przez człowieka. Wprowadziliśmy psy do swoich rodzin jako zwierzęta domowe i musimy zapewnić im dobre warunki bytowe. Kastracja i sterylizacja przynoszą psom bardzo wiele korzyści, przy kilku tylko znaczących przeciwwskazaniach.

 

Autor: Ione L. Smith, amazondoc@geocities.com
Tłumaczone z: <>target=”_blank”>http://www.geocities.com/~amazondoc/ETDR/health/spayinfo.php
źródło: lista dyskusyjna „Psia kość”

Wesprzyj działalność Fundacji!

Wspieram co miesiąc:

Wspieram / Siepomaga

Wspieram jednorazowo. Wybierz kwotę wsparcia: